HERINNERINGEN AAN PASTOOR DONKERS <=terug
Op 23 november 1997, ruim zeven jaar na zijn gouden priesterfeest, overleed pastoor Nicolaas Johannes Donkers, 83 jaar oud. De avondwake vond plaats op 27 november, en de volgende dag is hij vanuit onze kerk begraven op ‘Beukenhof’. In de Gorzenklok van december 1997 verschenen naar aanleiding van zijn dood twee artikelen.DOOR U VOOR U
(Herdenkingswoord, uitgesproken op de avondwake d.d. 27 november 1997 bij gelegenheid van het overlijden van oud-pastoor Donkers).
Gedurende een aantal jaren heb ik de eer en het genoegen gehad te mogen dienen onder pastoor Donkers, die ons op de zondag van Christus Koning ontvallen is.
Dé pastoor, zoals wij misdienaars en akolieten hem plachten te noemen, was (evenals ikzelf) vernoemd naar de Sint Nicolaas, wie hij een zeer warm hart toedroeg (Zo kreeg ik ooit van hem een bidprentje van zijn eigen 12,5 jaar priesterschap, waarop Sint Nicolaas met in zijn hand de drie gouden appeltjes).Met de Goedheiligman had hij nog wat gemeen: zijn directe contact met de jeugd.
De jeugd in de Gorzen wist, dat bij pastoor Donkers de poorten van onze kerk letterlijk en figuurlijk altijd openstonden. Met name probleemjongeren hadden een enorm vertrouwen in hem, hetgeen hij op zijn beurt nimmer zou beschamen.Creatief, eigenzinnig, bekwaam, diep-religieus, humoristisch, intellectueel, opgestroopte mouwen en met twee benen in de maatschappij, zo heb ik hem leren kennen. kortom, een man die naadloos paste in de cultuur van de Gorzen en onze parochie.
Een markant figuur bovenal, waarover nog lang gesproken zal worden. Met verhalen en anekdotes, de pastoor betreffende, zou men een boek ter dikte van een telefoonboek kunnen vullen. Een man vooral met een groot hart, een groot geloof en vertrouwen. Dit werd niet beschaamd: zo herinner ik mij, dat – toen de financiële toestand van onze Kerk te wensen overliet en enige grote reparaties voor de deur stonden – de pastoor zei: “Geen nood, Nico, Sint Nicolaas zal ons helpen”. Hij plaatste hiertoe een beeld van de Sint achterin de Kerk. Wie schetst onze verbazing, toen – na de zaterdagmis – onder het beeld een aanzienlijk geldbedrag lag, hetgeen vanaf die zaterdagavond elke week het geval was.
Ook voor zijn gezondheid verliet hij zich op de Heiligen, zulks met goed resultaat.
Grote wonderen, kleinere wonderen, het was een wondere wereld, waarin alle puzzelstukjes op hun plek vielen.De H. Hartkerk heeft hem – tot op het laatst – altijd na aan het hart gelegen. Onze parochie heeft hem, op haar beurt, in het hart gesloten.
Zelfs toen hij al geruime tijd met emeritaat was, en ik hem (met neef Rob de Leede) opzocht in zijn flat, zei hij tegen ons: “De H. Hartkerk is het hart van de Gorzen; oudbouw of nieuwbouw erom heen, het maakt niet uit. Dat moet zo blijven.”
Ook had hij zijn huiskapel zo geplaatst, dat het eerste wat hij ’s ochtends uit het raam zag, de H. Hartkerk was.Tenslotte: misschien een vreemde vraag, maar hoe zal het vanaf nu gaan met de schepen op de Maas? Want, vertrouwde hij mij eens toe: ze weten het niet, maar alle schepen die hier passeren, zegen ik.
Zoals gezegd, een groot hart. Zo zal dé Pastoor voortleven in mijn hart en in de harten van vele anderen.
Pastoor, bedankt voor alles en… goede vaart en behouden thuiskomst.Nico de Leede
IN MEMORIAM
PASTOOR NICOLAAS DONKERS
Toch wel een toepasselijke naam voor een pastor van de Gorzen: Nicolaas. Pastoor Donkers had iets weg van een sinterklaas. Hij kon in ieder geval graag en goed iets missen. Vooral jongeren hebben dat geweten. Maar dat gold ook voor een goed woord, en vooral als de puntjes op de ‘i’ gezet moesten worden, wist hij het uit te meten.‘He was a character’, zouden de Engelsen beweren. In Brabant bedoelen ze dan: hij was een ‘aordige’. Waarmee gezegd wil zijn dat hij een markante persoonlijkheid was, die in de Gorzen niet gauw in vergetelheid zal geraken. Hij is bovendien de pastoor met de langste ambtsperiode in de Gorzen.
In juli 1965 kwam pastoor Donkers naar de Gorzen. Dat was in de tijd van het Tweede Vaticaans Concilie, waardoor er in de kerk het een en ander veranderde. Maar niet alleen in de kerk veranderde er veel. Pastoor Donkers stond ook midden in het maatschappelijk gebeuren. Hij was dan ook altijd te vinden tussen de mensen. Nog niet zo lang geleden kon je hem tegen komen in de Groenelaan of bij het ‘schreiershuisje’ aan de Havendijk. Er viel daar heel wat af te praten.
Jongeren hadden zijn hart gestolen. Hij had alles voor ze over en deed voor hen gewaagde dingen. De tennistafels achter in de kerk zijn voor menigeen een ergernis geweest. Het was dan ook een speciale manier van service aan de jeugd. Zijn huis, de pastorie, is altijd een instuif geweest.
Maar ook anderen denken dankbaar terug aan een of meerdere gesprekken met hem.
Hij stond er zelf vaak verwonderd over. Zo zegt hij in een interview: “Ik heb een boeiend, woelig leven achter de rug. Als ik erop terugkijk, vraag ik me af, waar ik het allemaal aan verdiend heb. Als ik moet omschrijven wat een pastoor is, dan is het zo dat hij eigenlijk zelf niks doet. Alles wordt hem als het ware opgedrongen of toegeworpen, als je wilt. Ik zelf ben er wel eens verlegen van.”
Pastoor Donkers had een hoge opvatting van zijn taak. Hij was totaal beschikbaar. Dat blijkt zelfs uit de manier waarop hij zich geheel en al uit het werk voor de parochie heeft teruggetrokken, toen hij in 1981 (67 jaar) ging ‘rusten’, met emeritaat ging dus. Zolang hij pastoor was, deed hij het ook, het pastor-zijn. Toen hij pastoor-af was, kwam er een ander. Die wilde hij niet voor de voeten lopen. Hij was daar heel strikt in. Maar die resolute houding heeft er later ook voor gezorgd, dat hij vooral in de laatste jaren wat vereenzaamde. Hij had zo zijn kordate manier van beslissingen nemen.
Toch was hij heel dankbaar voor een attentie, ook al liet hij dat maar heel summier merken. Zijn laatste dankjewel voor het bezoek in het ziekenhuis zal ik niet gauw vergeten.
Wij zijn hèm dankbaar voor de vele jaren die hij in ons midden heeft doorgebracht. Dat wil ik zelf en ook namens vele parochianen zeggen.
Pastor H.J. Lieberom SDB